– Greet Vandenrijt
Het liedje van Hugo Matthysen nestelt zich in mijn hoofd, terwijl ik Julie – productmanager kust van Toerisme Vlaanderen – met fonkelende ogen hoor vertellen over de plek waar ze vandaan komt. Blankenberge dus. Geboren en getogen is ze er en eigenlijk wil ze er nooit vandaan. Na school haar zoontje oppikken en nog wat spelen op het strand. De deur van het werk achter zich dichttrekken en alle muizenissen met de zeewind laten wegwaaien. Ik wou dat ik in mijn achtertuin zo’n Blankenberge had, denk ik dan. We praten over het belang van oprechte gastvrijheid in een florerende toeristische bestemming. En als ik haar vraag naar een moment waarop ze echt al de kracht van een gastvrije gemeenschap heeft ervaren, dan kan dat toch alleen maar in Blankenberge zijn!
Een grote familie
Julie: “Ik heb heel goede herinneringen aan mijn oude school, voor mij was dat een heel gastvrije plek, met een hechte groep van mensen – leerlingen, leraren en eigenlijk iedereen die er werkte. Ook de ouders waren betrokken en leefden mee. Kleuterschool, lagere school, middelbaar, ik groeide er op. Het was geen hele grote school, iedereen kende iedereen, eigenlijk was het één grote familie. En ik was er thuis.”
De ramen open
Ik kijk op van mijn notitieschrift. Mijn eigen schoolherinneringen zijn zoveel donkerder gekleurd. Het kan toch niet alleen de zeebries zijn, die het verschil maakte?
Julie lacht: “Weet je, er was ruimte, er was openheid, vrijheid! Onze school lag in een groot groen domein, met mooie oude gebouwen.”
Julie vertelt dat ze er heerlijk konden rondrennen en dat ze het labyrint van schoolgangen kende als haar broekzak. In het klaslokaal stonden de ramen wijd open.
“De leraren wisten onze nieuwsgierigheid te prikkelen. Ik voel nog de spanning, de blijde verwachting, ’s morgens als ik naar school vertrok. Wat zou er vandaag allemaal gebeuren? Bijvoorbeeld als er een nieuwe leerling kwam in de klas, ik kon daar zo naar uitkijken! Je kreeg ook alle ruimte om te zijn wie je was en je werd sterk aangemoedigd om zelf na te denken, om een eigen mening te hebben. Als ik er op terug kijk, voel ik alleen maar respect voor de leraren. Wat je geeft, krijg je terug, toch.”
Mensen maken het verschil
Wat Julie bijblijft ook is de persoonlijke aandacht, die er voor elk kind was. Ze kenden je bij naam. En de huiselijke atmosfeer.
“Ik herinner me nog altijd de geur van tomatensoep in de refter. En het keukenpersoneel kende zijn pappenheimers. Als er een kind iets niet lustte dan zeiden ze: ‘Jij lust dat niet zo graag hé’, en soms toverden ze dan iets anders op het bord. Zo voel je je thuis hé, als kind, in de grote school!”
Voelde iedereen er zich dan thuis? Werden nieuwelingen gemakkelijk aanvaard? Werden er geen kinderen uitgesloten of gepest?
Julie: “Ho, het is niet zo dat er nooit eens iets negatiefs gebeurde, maar ik denk wel dat iedereen er zijn plekje vond en aanvaard werd. Als ik vandaag andere oud-leerlingen tegenkom, dan hoor ik hen ook altijd heel positief spreken over onze school. Het waren de mensen – heel het schoolteam – die het verschil maakten.”
Een geschenk voor het leven
Julie: “Ik besef dat de school me gevormd heeft tot wie ik vandaag ben. Raar hé, wat een impact dat kan hebben! Ik neem graag nieuwe uitdagingen aan op het werk. Mijn nieuwsgierigheid is altijd groter dan mijn schrik voor het onbekende. Vandaar dat ik graag mijn schouders onder Reizen naar Morgen zet, al is de eindbestemming onbekend. Ik zal ook altijd voor mijn mening uitkomen. Grote baas of poetsvrouw, ik zeg gewoon wat ik denk. Maar altijd met respect, zo heb ik het geleerd. En mijn mening is evenveel waard als die van een ander. Ook op het werk is het belangrijk om verschillende stemmen te horen. Ik vind het ook heel belangrijk dat de mensen rondom mij zich goed voelen. Als er iemand nieuw is op het werk, zal ik er altijd naar toe stappen en probeer ik er voor te zorgen dat die persoon zich snel thuis voelt. Het zijn allemaal dingen die ik opgepikt heb in mijn oude school in Blankenberge. Ik kreeg er een geschenk voor de rest van mijn leven.”
Blankenberge
De gastvrije plek van Julie is dus een plek die mensen samenbrengt, waar mensen respectvol met elkaar omgaan, persoonlijke aandacht en betrokkenheid tonen. Het biedt een veilige omgeving die aanmoedigt om nieuwe dingen te ontdekken. Mensen voelen er zich thuis.
We praten verder over de duizenden toeristen die in de vakantie afzakken naar de plek waar zij zo graag woont. Toeristen die in grote drommen wandelen van het station naar het strand en de dijk. Het stoort haar niet, integendeel.
Julie: “Wie zijn wij om te zeggen wie er naar Blankenberge mag komen, dat wij alleen van de zee en het strand mogen genieten, of enkel een select publiek. Iedereen mag toch vakantie hebben. Wij willen de zee en het strand graag delen. Ook als je in trainingspak komt”, lacht ze. “Iedereen is welkom.”
Blankenberge Blankenberge, parel aan de kust
De mooiste plek op aarde voor wie zand met schelpjes lust
Misschien moet ik er maar eens naartoe.
Stevig geworteld in het Blankenbergse zeezand, dat is Julie Pauwels ten voeten uit.
Julie werkt sinds 2009 bij Toerisme Vlaanderen, als projectmanager voor de kust. Een creatieve en ondernemende collega die graag haar schouders onder nieuwe projecten zet, met tomeloze energie. Als jonge mama ging ze aan de slag met naald en draad om mooie eenvoudige babyspulletjes te maken naar eigen smaak. Een hobby die uit de hand liep, zegt ze zelf, want vandaag creëert en verkoopt ze via haar webshop L’atelier de Juliette leuke babyspullen en hebbedingetjes, met haar eigen signatuur.
Greet Vandenrijt houdt van reizen. Jezelf verplaatsen in een onbekende context, onderdompelen in een andere taal en cultuur, in beweging zijn, kijken vanuit een ander perspectief …
Al meer dan 20 jaar werkt ze bij Toerisme Vlaanderen aan het vorm geven van een sterke reisbeleving in Vlaanderen. En om die reisbeleving ook voor iedereen mogelijk te maken. Als verhalenwever wil ze de kracht en de impact van reizen laten spreken via de verhalen van reizigers en vakantiemakers.
